از سلیمان گرفته تا حاتم طاعی،چهره های بزرگی در عرصه ی بخشش و نیکوکاری اسوه و اسطوره بوده اند.اما بدون شک امام حسن مجتبی(علیه السلام)یکی از درخشان ترین چهره های بخشش و البته اخلاق است.مرور داستان زیر از ایشان قطعا سازنده خواهد بود.

مردی شامی که در اثر تبلیغات معاویه، دشمن اهل بیت(علیه السلام)بود، در مدینه امام مجتبی(علیه السلام)را دید و شروع کرد به ناسزاگویی و لعنت و …آن حضرت نیز هیچ نمی گفت.

سخنانش که تمام شد حضرت رو به او کرد، سلام داد و لبخند زد و فرمود: گویا غریب هستی! اگر از ما چیزی بخواهی می دهیم، اگر راهنمایی بخواهی، رهنمون می شویم، اگر بخواهی بارت را به مقصد می رسانیم. اگر گرسنه ای، سیرت می کنیم، اگر برهنه ای، تو را می پوشانیم، اگر نیازمندی بی نیازت می کنیم، اگر رانده شده و بی پناهی، پناهت می دهیم، اگر حاجتی داری بر می آوریم، اگر به منزل ما بیایی، تا وقتی که بخواهی بروی، مهمانت می کنیم و …

مرد شامی که این سخنان را شنید و این برخورد را دید، گریست، و گفت: شهادت می دهم که تو جانشین خدا در زمینی. خدا داناتر است که رسالت خود را کجا قرار دهد. تو و پدرت در نظر من منفورترین اشخاص بودید، اما اینک تو محبوب ترین فرد در نظر منی. آنگاه به خانه امام(علیه السلام)رفت و تا بود، مهمان او بود و از دوستداران اهل بیت(علیه السلام)گردید